©सौ. प्रतिभा परांजपे
अगं “आजी-आजोबांची गरज नातवंडांना लहान असेपर्यंतच असते ग ! मग त्याना आवडत नाही कारण आपण कंट्रोल करतो ते नको वाटते.”
मागून आलेला संवाद कानावर येतात हेमा ने गर्रकन मागे वळून पाहिलं .
चार-पाच समवयस्क स्त्रियांचा ग्रुप बागेतल्या बेंचवर विसावला होता.
साधारण पणे साठ ते सत्तर च्या मधल्या आज्या.. त्यातलीच एक आपले मत मांडत होती. आणि बाकीच्या ‘हो ला हो’ करत होत्या.
हेमा आपल्या नातीला पियू ला घेऊन बागेत आली होती. बागेत बरीच लहान मुले खेळत होती.
पियू तिच्या मुलीची, वर्षाची मुलगी. तिचा वाढदिवस म्हणून हेमा इकडे आली होती.
“आई आता रहा महिना-दोन महिने” वर्षाने आग्रह करून ठेवून घेतले.
हेमालाही पियू चा सहवास हवा होता म्हणून ती राहायला तयार झाली.
तशी ती एकटीच होती. एकच मुलगी तिचे लग्न झाले. यजमानांना जाऊन बरीच वर्ष झाली होती.
एक-दोन वर्षात हेमा ही सेवानिवृत्त होणार होती. पियू ला संध्याकाळी ती बागेत घेऊन येत असे.
लहान मुलां बरोबर पियु ही खेळत होती. हेमा बागेचं निरिक्षण करत उभी होती .
एक-दोन दिवसात हेमाला बागेत येणार्‍यांचे चेहरे परिचित व्हायला लागले.
हेमाने हलकेसे स्माईल दिले..
त्या ग्रुप मधल्या एकी ने विचारले “नवीन आहात, कुठे राहता”?
“त्या समोरच्या मल्टी मध्ये. थर्ड फ्लोअरला कुलकर्णी आहेत ना, त्यांच्याकडे आले आले आहे.”
“कोणाच्या आई ?मिस्टर की मिसेस च्या” ?
“मी मिसेस हेमलता सप्रे, माझी मुलगी वर्षा कुलकर्णी, ही माझी नात,,”
“अच्छा— म्हणजे प्रवासी पक्षी आहे !” त्या ग्रुप मधली एक बोलली.
“म्हणजे??” हेमा ने न समजून विचारले!
“अहो ,म्हणजे थोड्या दिवसा करता आला आहात.”
“सध्यातरी , पण आहे दोन तीन महिने!”
“मी आमच्या गृप ची ओळख करून देते.” त्यातली एक उत्साही सखी म्हणाली.
” ही नंदा, हिच्या मुली कडे राहते कायमची, मी छाया– मी व मिस्टर इथेच राहतो, मुलगा ,मुलगी दोघेही बाहेर देशात असतात आणि –ही संध्या. मुला कडे आली आहे कायमची राहायला. आणि ही शोभा एकटीच असते. आम्ही परमनेंट मेंबर. अजुनही काही आहेत त्या कधी कधी येतात.
आम्ही सर्व या बागेत फिरायला यायचो, हळूहळू ओळख झाली. एकमेकींचे सुख दुःख वाटून घेऊ लागलो व जमेल तसा त्यातून मार्ग काढण्यात मदत करू लागलो.”
हेमा ने विचार केला जर रिटायर्ड झाल्यावर मुली कडे राहायचे असेल तर बर्‍याच गोष्टी समजून घ्यायला हव्यात.
पुढे पियू मोठी झाली की मग तिला आजी पेक्षा बरोबरचे मित्र मैत्रिणींची सोबत आवडेल मग आपल्या ला समवयस्क मैत्रीणीं असल्या तर आयुष्य सहज होईल. तेव्हा बागेतल्या या मैत्रीचा आधार होईल.
एक दिवस बागेत “अगं ती मिसेस गुप्ता परत आली कां ??” शोभाने छाया ला विचारले .
“हो ssआली आहे, एक-दोन दिवसांत येईल फिरायला. इतके दिवस घर बंद होतं ना ते स्वच्छ करून घेते आहे.
आमच्या बाईला कामाचे विचारत होती. इतके दिवस सुने कडे राहून आरामाची सवय लागली ना! आता कठीण वाटतय.
त्यांच्यामध्ये सुन आली की सासू स्वयंपाक घरात शिरतच नाही असं वाटतं.”
“कमाल आहे ! पण मग वेळ कसा जातो या बायकांचा?”
“मी विचारले तर म्हणाली, बहुत दिन कर लिया अब पूजा पाठ मे मन लगाने के दिन है.”
“पण दिवसभर काय देव- देव च करायचं ??”
“कोsण जाणे, त्यांच्याकडे तशीच पद्धत. इतकी जाड झालीये चालताना सुद्धा पाय दुखतात, म्हणून वजन कमी करायला फिरायला यायचे म्हणते..”
“प्रत्येक घरची वेगळी च पद्धत! आपल्या कडे स्वैपाक घर सुटतं नाही.” छाया बोलली.
“मग आज काय बेत?”
“सकाळच थोड उरलं आहे. ह्यांना विचारून करेन काही तरी…”
“संध्या तुझी सून आली कां ग माहेरहून? तू आज लवकर आली बागेत?” छाया ने विचारले.
“नाही ग एक दोन दिवसात येईलच “
“मग काय सध्या तुझच राज्य? जो जी मे आए करो काय?? ” नंदाने हसत हसत टोला दिला.
“कसलं राज्य ? वेळ काढते झालं! फार काही आवरत नाही ग! उगाचच ढवळाढवळ केलेली तिला आवडणार नाही.”
“काय सांगतेस ??”
“अग हो मागच्या वेळी मी खूप उत्साहाने डब्बे घासून पुसून भरून ठेवले, पण्…”
“पण काय ?? खूप कौतुक झाले असेल!”
“कसलं नि काय! कोणत्या डब्यात काय ठेवलं होतं तेच आठवायच नाही, मग तिला परत सर्व करावे लागले.”
“तेही खरंच. आता हे घर तिच आहे.”
“हं ठीकच आहे ग ! फार गुंतु नाहीच आपण . जेवढे सांगतील तेवढं करावं आणि बाजूला व्हाव.”
********
“अगं ती रोहिणी बरेच दिवस झाले दिसली नाही.” शोभा ने एका संध्याकाळी बेंच वर बसत नंदा ला ने विचारले.
“अगं पाय घसरून पडली मोरीतुन येताना हाड मोडले आहे पायाचे, त्या मुळे सध्या फिरणे बंद आहे. मी गेले होते परवा तिला पहायला.
खूप कंटाळवाणे होते असे म्हणत होती. घरात कोणी नसते. सुन,मुलगा कामाला जातात . एक मुलगी ठेवली आहे. या वयात लवकर बरं ही होत नाही.”
“आपण जाऊ या का भेटायला?” नंदा ने प्रस्ताव मांडला.
“सर्व एकत्र नाही. आपण एक एक दिवस ठरवून जाऊया दुपारी बसायला, म्हणजे तिलाही कंटाळवाणे नाही होणार.”
“हो हे ठीक राहील.” चौघींच एकमत झाले.
बर्‍याच गप्पा आणि फिरणं झालं.
“आज शोभा कुठे राहिली??”
“ती काय, त्या नव्या हेमामालिनी बरोबर येत आहे.”
“छान दिसते ना ही हेमा ! लहान आहे, अजून एकच मुलगी आणि नात.”
“मुलीकडे राहणार आहे ना म्हणून शोभा शी छान जमेल तिचे.
शोभा चा अनुभव ,जावयाशी कसं वागायचं किती बोलायचं व काय नाही याचं ट्रेनिंग मिळेल.”
“हो शोभा खूप एडजस्ट करुन रहाते. सांगितले होते एकदा, यावेळी जावई घरी येतात म्हणून फिरायला निघून येते.”
“अगं किती , आणि कसं वागायचं हे प्रत्येकाला आपलं आपलंच ठरवावं लागतं ,तरी एकमेकिंचे अनुभव ऐकून कांहीं सोल्युशन दिले तर काय हरकत??”
“कां ग तुझ्या मागच्या त्या वर्मा बाईंकडे काल काही भांडण झाले कां? आमची कामवाली बाई सांगत होती…”
“अग छोटेमोठे तंटे प्रत्येक घरात असतातच. ह्या कामवाल्या बाया एकाचे दोन करून सांगतात झालं.”
“बरंय ग उद्या भेटू आपली भीशी आहे न? आता रोहिणी पण बरी आहे ती पण येणार आहे” शोभा उत्साहात म्हणाली .
“कुठे जायचे त्याच काॅफी हाऊस मधे? छाया सर्वांना वाट्स एप करून देशिल?”
“हो बरेच दिवस झाले उत्तपम खायची इच्छा होती.”
“मी आले तर चालेल कां?” हेमा ने विचारले.
“होss आवडेल. ए तंबोला कोणा जवळ आहे?”
“त्या सबनीस कडे.”
“आणी एक मिनिट गेम?”
“मी आणू कां??” हेमा ने विचारले.
“हो, हो. जरा नवे गेम मिळतील.” नंदा ला उत्साह संचारला.
“प्राईज काय?”
“ते सरप्राइज” हेमा ने डोळा मिचकावत म्हटले तशी सगळ्य हसायला लागल्या
“ए आता गप्पा खूप झाल्या जरा वाॅक घेऊ या.”
“मी जिम वर प्रेक्टिस करते.”
“जरा जपून “नाजूक कलाई में कही मोंच न आ जाये.आहे च मग नवरा मालिश करुन द्यायला. काय मिसेस वर्मा??”
“अरे नहीं बहूबेटे के सामने क्या अच्छा लगता है? क्या बोलेंगे?”
“यही के कितना प्यार—-“
“पुरे ग चावटपणा ! चला निघू या बराच वेळ झाला अंधार पडला.”
“मग उद्या ठीक चार वाजता भेटू.”
असं एकसुरात म्हणत ,अनुभवाचा मकरंद लुटत ,एकामेकिंना वाटत सर्व अनुभवी फुलपाखरं आपापल्या घराकडे निघाली.
समाप्त
©सौ. प्रतिभा परांजपे
सदर कथा लेखिका सौ. प्रतिभा परांजपे यांची असून त्यांच्याकडून रितसर लेखी परवानगी घेऊन आम्ही शेअर करीत आहोत. या लेखाचे सर्व हक्क लेखिकेकडे राखीव असून आमचा त्यावर काहीही अधिकार नाही..
धन्यवाद.!!!📝
माझी लेखणी
फोटो गुगल वरुन साभार …अशाच नवनवीन कथा आणि लेख वाचण्यासाठी आमच्या ‘माझी लेखणी’ या फेसबुक पेजला फॉलो करा.
या कथाही अवश्य वाचा
आली माझ्या घरी ही दिवाळी
दीप उजळले आनंदाचे
साकव