© सौ. प्रतिभा परांजपे
सकाळचे नऊ वाजले होते.
गोपाळ कुलकर्णी पेपर घेऊन उन्हात जाऊन बसले.
पेपरच्या आतल्या पानात व्हॅलेंटाईन डे चे , लाल कपडे घातलेल्या मुलींचे, टेडी बियरचे, लाल फुगे, रोमँटिक कपल्सचे फोटो व लाल गुलाब सांगत होते की आज व्हॅलेंटाईन डे आहे.
त्यांची नात हर्षिता, लाल टॉप घालून मोबाईल वर, किती वाजता भेटायचं या वर मैत्रिणीशी चर्चा करत होती .
मोबाईल उघडून फेसबुक पाहिले तर व्हॅलेंटाईन डेच्याच गोष्टींनी भरलेले.
काही लेखकांनी म्हातार्‍यांनी म्हातारीला गजरा चॉकलेट देऊन साजरा केलेल्या व्हॅलेंटाईनच्या गोष्टी पाठवून बरेचसे लाईक्स मिळवले होते.
या सगळ्याचा परिणाम म्हणून गोपाळरावांना पण वाटायला लागले आपणही असे काही तरी करावे .
काल संध्याकाळी कट्ट्यावर फिरायला गेल्या गेल्या त्यांनी आपल्या मित्रांचे विचार जाणून घ्यावे म्हणून विषय ही काढायचा प्रयत्न केला होता, पण पेट्रोलचे भाव आणि मोदींचे धोरण या सारख्या ज्वलंत विषयांवरून व्हॅलेंटाईन सारख्या फालतू विषयाकडे वळायला कोणीच तयार नव्हते.
घरात येऊन पाहिले तर बायको राधा फुलवाती भिजवत भिजवत कुणाच्यातरी डोहाळजेवणाविषयी सुनेशी चर्चा करत होती.
‘काय बरं करावं?’
ऑफिसला जाताना मुलगा व सून सांगून गेले की संध्याकाळी ते परस्पर बाहेर फिरून व जेवून रात्री उशिरा येतील.
नात व नातू देखील बाहेर जाणार होते .
घरी राहणार फक्त गोपाळ राव आणि राधा दोघच.
त्यांनी मनाशी ठरवले आज संध्याकाळ निवांत आहे तेव्हा आपणही काहीतरी सनसनाटी करावे , राधा करता काहीतरी आणावे.
‘पण काय बरं आणावं? फेसबुक स्टोरी प्रमाणे फुलं व गजरे आणावे तर राधाला फुलांची ऍलर्जी .
त्यांना आठवले त्यांच्या लग्नातही फुल कमी व कलाबतूच जास्त असलेले हार त्यांना घातले होते.
रात्री सुंदर गुलाबांनी सजलेल्या पलंगावर बसताच शिंकून शिंकून राधा ने बाहेर धाव घेतली होती तेव्हा त्यांना उलगडा झाला. ऐनवेळी मग अडगळीची खोली साफ करून तिथेच रात्र काढली.
चॉकलेट आणावे तर दोघांना शुगरचा त्रास म्हणून तेही बाद.
साडी घ्यावी तर रंग व पोत याची विशेष माहिती नाही मग शेवटी मनाशी काही ठरवून ते संध्याकाळी बाजारात जायला निघाले.
राधा कुठल्याश्या मंदिरात भजनाला गेली होती.
ती यायच्या आधी जाऊन यावे म्हणजेच सरप्राईज दिले जाईल.
ठरल्याप्रमाणे गोपाळराव बाजारात निघाले,
गिफ्ट शॉप मध्ये बरीच गर्दी होती. तरुण मुलं-मुली गिफ्ट घेत होते. ए
क वयस्कदुकानदार गोपाळ रावांना पाहून समोर आला
“बोला साहेब तुम्हाला काय दाखवू?
‘मला एक गिफ्ट घ्यायचे आहे.’
” काय दाखवू ? जपाची माळ,, पॉकेट साईज गीता, एक एक्युप्रेशर प्लेट पण आहे.”
‘हे टेडी बियर!’
‘दोन हजाराचा आहे साहेब– पण तुम्हाला 1800 मध्ये देतो.’
“एवढं महाग? अरे कापडाचा तर खेळणं आहे!’
‘मग साहेब तुम्ही छोटे खेळणे पहा असे म्हणत दुकानदार दुसऱ्या ग्राहकांकडे वळला.
आता गोपाळ एकटेच उभे होते त्यांचा बोल्डनेस गायब झाला होता.
घरी परत जावे कां असा विचार करतच होते
तेवढ्यात —दुकानात असलेल्या छोट्या टीव्हीवर “माउंटन ड्यू “ची जाहिरात आली “डर के आगे जीत है”
ते ऐकताच गोपाळरावांचा उत्साह परत आला.
त्यांनी दुकानदाराला ऑर्डर केली, “तो– मोठा टेडी पॅक कर.”
दुकानदारांने आश्चर्याने विचारले “कोणता?”
“तो २०००₹ वाला.”
मग तो टेडी घेऊन, रिक्षा करून ते घरी आले.
राधाबाई भजनातून घरी आल्या तेव्हा गोपाळ यांना घरी पाहून म्हणाल्या – ‘तुम्ही आज फिरायला नाही गेलात?’
‘आज लवकरच घरी आलो ग, घरी कोणी नाही न.’
‘बरं मी साडी बदलून येते मग. ,चहा ठेवते.”
‘ नको नको,– राहू दे जरा हीच साडी. छान दिसते बस जरा, मी चहा करतो.’
त्यांनी राधाला झोपायच्या खोलीत जाऊ दिले नाही.
मुलगा सून नातवंड कोणीच घरी नसल्याने जेवण लवकर झाले.
रात्री झोपायची वेळ झाली तेव्हा गोपाळ राव बायको च्या जवळ जात म्हणाले ‘ए– जरा डोळे मीट ना.
‘हे काय लहान मुलांसारखे?’
‘ मिट. तर…..,.’
‘बरं– मिटले….’.
राधा चा हात धरून त्यांनी झोपायच्या खोलीत नेले व एका हाताने दिवा लावला
‘हं– उघड आता.’
राधा ने डोळे उघडताच किंकाळी मारली व गोपाळ रावांना जोरात मिठी मारली,
अचानक मारलेल्या मिठीने गोपाळ राव गडबडले व पडता पडता वाचले पण –मनातून आनंदले, चला भीती पायी का होईना जवळ तर आली..
एक-दोन मिनीटातच राधा ने परत वळून पाहिले जवळ जाऊन हात लावून पाहिले .
“अहो ‘हे सरप्राईज आहे का? येवढा मोठ्ठा अस्वल ?कोणा करता आणलय?’ राधा च्या आवाजातले आश्चर्य जाऊन हळूहळू रागात परिवर्तित व्हायला लागले.
‘कोणी सांगितलं हे असलं काही आणा म्हणून? अहो मुलं काय म्हणतील ?
“बरं मुलांचं जाऊ द्या, पण बाहेर लोक काय म्हणतील,? जप करायच्या वयात टेडी खेळणार,’?
आता गोपाळ रावांना उत्साहाच्या भरात आपण काहीतरी चूक करून बसलो असे वाटायला लागले .
दुकानात दुकानदाराने विचारले ही’ होते,” किसके लिये लेना है साहब ‘? “
त्यांना बायकोसाठी सांगायची लाज वाटली म्हणून नाती साठी सांगितले.
रिक्षात घालून ते घेऊन आले व खोलीत पलंगावर आणून ठेवला होता.
आता पंचाईत झाली.
बाहेर येऊन राधाने विचारले, ‘आता हा बिछान्यात ठेवला तर तुम्ही कुठे झोपणार ?’
त्यांचा हिरमुसलेला चेहरा पाहून राधाला दया आली.
एवढ्या प्रेमाने आणलाय त्यांनी असा विचार करत राधाने टेडी वरून हात फिरवू न म्हंटले, ‘खूप मऊ नरम आहे हो, आणि अगदी तुमच्यासारखाच भोळा भाबडा,’ असे म्हणून हळूच टेडी मध्ये ठेवून गोपाळरावांना झोपायला जागा करुन दिली.
सकाळी त्यांची नात हर्षिता फोन चार्जिंगला लावायला आजी आजोबांच्या खोलीत आली.
खोलीतला टेडी पाहून जोरात ओरडली, ‘अय्याSS, किती क्यूट आहे ,आबा, तुम्ही आणला ? आजी साठी ,व्हॅलेंटाईन गिफ्ट? वाह,s आजी ?..
‘अगं जरा हळूबोल शेजारी-पाजारी ऐकू जाईल..”
आवाज ऐकून मुलगा व सूनही पाहायला आले, आता राधा बाईंना लाजल्यासारखे झाले.
सगळे बाहेर गेल्यावर त्यां गोपाळरावां कडे पाहून हळूच, म्हणाल्या ‘हॅप्पी वॅलेन्टाईन माय डियर टेडी ..’
गोपाळ रावा आश्चर्याने पाहतच राहिले
हातात छोटासा टेडी घेऊनराधा उभी होती.
“हे काय?
” रिटर्न गिफ्ट नको कां द्यायला? तुम्ही आणला तेवढा मोठा नाही पण माझ्या हृदया एवढा टेडी मी पण तुमच्याकरता आणला आहे. कसं वाटलं वेलेंटाईन डेसाठीचं सरप्राईज गिफ्ट ?” राधाने हसत विचारलं.
पण गोपाळराव……
अहो, गोपाळरावांना काय झाले म्हणून काय विचारता???
गोपाळराव तर पार चारो खाने चित झाले होते…
समाप्त
**********
© सौ. प्रतिभा परांजपे
सदर कथा लेखिका सौ. प्रतिभा परांजपे यांची असून त्यांच्याकडून रितसर लेखी परवानगी घेऊन आम्ही शेअर करीत आहोत. या लेखाचे सर्व हक्क लेखिकेकडे राखीव असून आमचा त्यावर काही ही अधिकार नाही.
धन्यवाद.!!!
📝 माझी लेखणी
फोटो गुगल वरुन साभार.
अशाच नवनवीन कथा आणि लेख वाचण्यासाठी आमच्या ‘माझी लेखणी’ या फेसबुक पेजला फॉलो करा.